Rot nu toch eens op

BAM! Mijn teleurstelling kan niet op. Mijn teleurstelling in de wereld. En dan zeggen ze dat iedereen vriendelijk is. Dat is niet waar! Trap er maar niet in. Als je alles voor de wereld doet, je krijgt er toch niets voor terug. Met een beetje ongeluk krijg je er niet eens een vonkje liefde voor terug. Dat vuur zit daar maar op te laaien en te branden, en nog meer te branden, maar geen enkel vonkje dat mij ooit, in heel mijn leven al heeft bereikt. Zo zit ik daar maar, te wachten en te wachten en verdoofd te wezen wegens mijn gebrek aan liefde. Ben ik te zwartmoedig? Misschien wel, misschien niet. Ik weet het niet, want mijn hoofd is in de war. Dan begin ik te dromen van allerlei leuke dingen en over de mensen die ooit mijn vrienden waren. Maar nu niet meer, dus dan word ik wakker en besef ik weer hoe rot de wereld is. Dan kan ik gaan piekeren over vriendschap. En hoe weinig ze betekent. "Ooh…  Liefje. Heel erg bedankt, maar nu buiten met je afval." Dat is wat ik beteken, en dat is wat ik nog altijd, tot het einde van de tijden zal betekenen. Kan het mij wat schelen! Dan blijf ik wel op mijn kamer, netjes op slot gedraaid zodat niemand mij ooit nog hoeft te zien. Dat willen ze toch niet, alleen beseffen ze dat nog niet, omdat ze in hun eigen waan van vriendelijkheid en empathie verstikt zijn geraakt. Dan verhonger ik toch lekker, ach wat! Ben ik er ook ineens vanaf, van al die ellende. Beuken ze mijn deur maar kapot, het haalt toch niets uit! Want dan kunnen ze mij daar vinden, uren stinkend in de wind en dan beseffen, hoe rot de wereld eigenlijk wel niet is! Eigen schuld. BAM! Het zijn de geweerschoten. BAM! BAM! BAM! En nu allemaal wegwezen.